1. Ang naglalakad ng matulin . . . mga ala-ninja ang dating! Astigin!
2. Kahit saang gubat . . . pupuntahan ni Kuya Kim para sa shooting ng Matanglawin.
3. Kung ano ang itinanim . . . nawa’y hindi bangkay na sinalvage.
4. Kung ano ang puno . . . ay siyang pipiliin (baso ng softdrinks).
5. Kapag may isinuksok . . . siguraduhing may proteksyon at agad dukutin.
6. Laging nasa huli . . . ang makukulit sa klase (seating arrangement sa bus tuwing field trip).
7. Ang taong hindi marunong lumingon sa pinanggalingan . . . magnanakaw na hinahabol ng mga pulis.
8. Magbiro ka na sa lasing . . . ‘wag mo lang pakantahin ng My Way.
9. ‘Pag may usok . . . na kulay itim, welcome to Manila!
10. Ang sakit ng kalingkingan . . . ay katumbas ng sakit sa tiyan kuno ng mga estudyanteng tamad pumasok.
Wednesday, August 28, 2013
Thursday, July 25, 2013
Qualia
As the saying goes, we do not see the world as
it but as we are, or how we want it to be for each of us have varying feelings
and experiences. I may not fully understand and cannot properly explain the
philosophical term qualia itself, but I chose it nonetheless as the title for
my artwork, a half-body, side-view portrait of my classmate (dang I forgot her
name), because for me it encompasses all the mental and emotional states I’ve
been through before, during the process of drawing itself in the classroom,
finishing it at home and even while typing down this paper, and yeah, even
while reminiscing this afterwards and as long as this cross my conscious thought,
maybe, definitely.
Monday, June 25, 2012
Leadership, eh?
(This is my essay on my perception of leadership. A requirement somewhere, somewhen)
Sa ilang oras na pagbaling-baling ko
sa higaan, sa bawat gabing hindi makatulog sa panunood ng anime sa pag-asang makahanap ng mga kasagutan, sa ilang araw na
pagkausap sa sarili at pagmumuni-muni ng mga naging karanasan, wala pa ring
katiyakan kung aking mabibigyang katarungan ang isang payak subalit mahiwagang
katanungan – na hindi ko na kailangan pang isa-isahin sa kadahilanang lubha
itong mahaba, nasa wikang Ingles at nasa Facebook
naman. Naman! Hindi ba’t pormal dapat ang aking pagsusulat? Subalit
ipagpaumanhin mo at ‘di ko na mapigilan ang paggapang ng aking mga kamay sa
aking ulunan at mangamot, sapagkat ako’y
labis na nagugulumihanan, oo, ako’y sadya pa ring nag-aalinlangan. . .
Labimpitong taon na pala akong
humihinga sa bilog na mundong ito, pero ni minsan hindi ko man lang
pinagka-abalahang tanungin ang aking sarili kung ano at hanggang saan na nga ba
ang aking nalalaman sa aspeto ng pamumuno at ng isang pagiging pinuno. Ano na
nga ba ang naging impakto este epekto nito sa lakad-takbo ng aking buhay.
Siguro naiinis ka na, ‘no? Ang dami ko nang pag-aantalang ginawa, wala pa rin
akong nalalagay na makabuluhan. Hiling ko lang ay iyong maunawaan na basahin
ang hindi nababasa, ngunit ‘wag kang mag-alala, aalalayan kita, bibigyan kita
ng implikasyon at patnubay. Haaay! Epal ko talaga. Epal na nga, barubal pa
magsulat!
Leadership.
Leadership. Mmmm… Ipakita mo sa ‘kin ang iyong tunay na kaanyuan! Toinks!
Ano daw? Epekto ‘ata ng anime ‘yan
eh, tsk, tsk! Haiss! Seryoso na nga.
Ako, si hulaan mo, isang bata. Ngunit bata pa bang dapat na
tawagin? Sa edad kong ito, pakiramdam ko napag-iiwanan na ‘ko ng mga kasabayan
ko . . . noon pero malamang ‘di na ngayon, ang layo na nila, wari’y ‘di ko na
sila maaninag. Basta. Naniniwala akong ang mahalaga ay importante! Tama!
Maniwala ka lang at gagawa ang kalawakan ng landas na para sa iyo lamang. Natutuwa
talaga ako at nakilala ko si Naruto, dahil paano ako magkakaroon ng sarili kong
depinisyon ng leadership kung walang
tao na siyang uukit sa puso ko ng depinisyon nito. Hindi ba’t ang tatlong
katanungan ay may iisang layunin lamang, at iyon ay ang makilala kaming mga
hangal na nagnanais na maging susunod na mamumuno ng **tooot*** sa kabila ng
kaalamang labis-labis na hirap at sakripisyo ang aming pagdadaanan ng
nakayapak, walang saplot at walang sandata maliban sa aming mga nag-aalab na
pusong nagnanais maisakatuparan ang tila kahangalan at walang-kwentang pangarap
na ito. Maaaring tama kayo sa iniisip niyo. Ano bang mapapala namin sa
pagwawaldas ng oras at enerhiya sa mga training
namin? Marami. Positibo. Negatibo. Tama lang. Wala lang. Depende sa ‘min.
Sunday, June 24, 2012
…ROMEO…
(A journal entry I made when I was in 2nd year high school - - - re: Romeo's Blue Skies/ Mga Munting Pangarap ni Romeo. Grabe lang. This was one of my favorite shows noong bata pa 'ko. Sana ibalik nila =( Huhu. Naiiyak pa rin ako. Super recommended ko 'tong ipanood sa mga kids. Isa sa mga inspiration ko rin until now. P.S. Sorry sa wrong grammar or bad English, di ko na in-edit ulit. Katams eh. Haha)
“Oh! Romeo!” Maybe, you’re thinking of Romeo and Juliet but ah! ah! It’s not what you think. For sure by now you’re curious why Romeo, if it’s not related to the popular novel written by William Shakespeare. Well, it’s because Romeo is one of my favorite cartoons (you know! I’m an “otaku” or anime lover! Yeah!) Have you watched “Mga Munting Pangarap ni Romeo” which was aired in ABS-CBN last summer? If your answer is ‘yes’, well you’re very lucky and thank you for watching! Hehehe! But if ‘no’, oh! Poor jerk! (just kidding!).
The story is about Romeo who is kind, hard-working and loving son. His age is probably thirteen years old. He belongs to a poor family and they only have one small farm of corn. Unfortunately, it was burned during the festival in their town. His father got sick and they have no money to pay a doctor, so he decided to sell himself to Louini, the man who buys boy children to sell in Miland, also for them to work, particularly, to clean chimneys.
Saturday, June 23, 2012
OK Fine, You’re The Boss!
Once my favorite teacher said, “Be humble.” And before I left she whispered “Stay humble.” Define humble. The dictionary defines humility as
modesty, lacking pretense, not believing that you are superior to others. An
additional definition contains: "Having a lowly opinion of oneself;
meekness". Well, the word "humility" first struck me in the
context of respect, humility in the lives of the students, of teachers, and how
the word respect existed between the two. Let me share with you the series of
things that has been swarming in the cerebrum of my brain and in the four
chambers of my heart.
Your four years of stay high school has taught you the two sides
of humility in partnership with respect.
As a freshie student by that time, adaptation was the hardest thing
you’ve to handle. You have had to listen well to the rules and regulations so
you won’t be reprimanded. Now, there goes obedience, especially to your
teachers who seemed to see you like sheep without a shepherd, and thought that
they were good enough to accept the preordained task. Conform to everything
they ask you to do and surely you’ll pass to be a sophie.
Moving on, you’re on your second year in high school and of
course you’ve gained profounder intellect and a teenager like you started
somehow screeching for your rights, knowing that students have this thing
called Magna Carta. Though you didn’t quite well understand the contents of
that thing, for you even haven’t read a page of it, others say that it defends
your being human and student, so you gradually learned how to furtively disobey
some, yes, some of those do’s and
don’ts, thinking that it’s just for the meantime.
And as you became a junior student, all I could say was “what happened to you?” Complacently,
you answered back - It wasn't until quite
late in life that I discovered how easy it is to say "I don't
know!" So that’s it, you’re acting dumb. Wow, isn’t that great?
You’re proving that no one could ever stop you, could ever let you do things
you do not somewhat like. Still, there’s that big difference between innocent
and acting-innocent-turned-into-ignorant. You considered this year of your high
school life as the most memorable one. The
hell I care was the thing you repeatedly say.
Friday, June 22, 2012
"The Voice From Within"
This was created almost 4 years ago. I made this for my cousin's birthday. ~(‾⌣‾~)
Maybe it's now too late
You've already done blowing your cake
You know, this is what I hate
But I'll do this for your sake.
To you I say "Happy Birthday"
Hey girl, why don't you shout "Hooray!"
'Coz you should be celebrating all day
Let your sadness and worries be away.
You know, all my life, I'll never forget you
You're a one-in-a-million girl, I bet it's true
For you're the reason why my eyes aren't blue
You're an angel sent from heaven, oh god, thank you!
Thursday, June 21, 2012
I Hate You Fornever
I’m back to writing. And I’m
writing to tell you you’ve captured my heart. To heck with cheesy intros, to
curse with writing styles, this is me, writing! Actually I’m already speaking,
and declaring to humankind that, yes, I’ve fallen in love with you. I don’t
know how it happened. Well, I actually darn know how, I’m just shy to talk
about it. But since I believe in crossing the bridge when you get there, now
I’m here, I’ll do it for you.
It
was out of the blue when my self-deprivation from falling in trap, I mean love,
did really happen. Argh! You just don’t helluva know how your smiles suddenly
make my heart beat a leap, how your laughters suddenly make me breathless and
how your nonchalant looks suddenly make my day. For old time’s sake, we even
did some group works together, we even held each other’s hands, well during
presentations only –awwww- and that
we even share the same likeness of a band, what a bond!
Wednesday, June 20, 2012
BUGTONG (insights sa Fil 50 ulit)
Part I
Bisikleta. Iyan ang
sagot sa bugtong sa pahina 964 na - “It
has come from a far place, but has only one footprint.” Noong una iyang bugtong na iyan ang pinili ko
kasi mahilig talaga akong mag-bisikleta, simpleng dahilan lang, wala nang iba
pang pakahulugan sa akin. Pero sa pagmumuni-muni ko, napa “oo nga ‘no” ako.
Parang
isang bisikleta pala tayo. Sakyan man tayo ng napakaraming mga pagsubok,
tapak-tapakan ng ibang tao, ‘maflat-an’ ng gulong sa ating paglalakbay,
maputulan ng kadena sa sobrang pagmamadali, bumulusok man tayo pababa dahil
hindi na talaga kaya ng ‘brake,’ o tipong hindi na natin kailangang i-pedal
dahil awtomatiko na tayong umaandar at minsan inaakay na lang tayo sa halip na
sakyan, lahat ng iyan okay lang kasi alam nating kahit papaano may naiiwan
tayong marka sa mundo.
Isang tanda na minsan, sa isang partikular na panahon sa
mundo, ay nabuhay at namuhay ang isang katulad natin. At bawat isa sa atin ay
may kanya-kanyang marka, walang maaaring umangkin kasi lahat tayo magkakaiba. At
tulad ng isang bisikleta, kailangang may nagpapaandar sa atin kung ayaw nating
mabulok na lang at makalimutan na ng sanlibutan.
Kung sino man iyan ay iba iba
rin, madalas paiba-iba, minsan masaya tayo kasi mga inspirasyon natin sa buhay
nagpapatakbo sa atin, pero minsan naman hindi natin namamalayang iyong mga
‘kalaban’ na pala nagmamaneho sa atin kaya tuloy naliligaw tayo, kinakalawang
at nasisira. Pwede rin namang tayo at ang bisikleta ay iisa, basta ang
mahalaga, sana maging kapaki-pakinabang ang mga markang iiwan natin.
Isang Trip Kong I-Share na Parang Ewan Lang na Video. Haha. Kasi May Bike Eh xD
Tuesday, June 19, 2012
Salawikain (insights for my Fil 50 subject. lols)
Part I
Sa labis na kapal ng
libro at sa ubod ng daming salawikain na napakaloob dito, nakatawag pansin sa
akin ang salawikain na ito mula sa pahina 223 - “Mabuti ang bungang bubot, kaysa sa hinog na mayroon laman na uod.”
Ito
ay tumutukoy sa bunga, hindi bilang hinog na obaryo ng isang halaman, bagkus ay
bunga bilang resulta ng ating mga aksiyon sa ilalim ng ibat ibang pangyayari o
kalagayan. Naniniwala ako na hindi sa tuwina nabibigyang katarungan ng bunga
ang mga paraan na ginamit o ginawa natin makamtan lamang ang isang bagay.
Bilang
isang mag-aaral, isang taong puno ng mga ambisyon sa buhay, isang batang
inaasahan ng lubusan ng mga magulang, at isang iskolar ng bayan na sa tuwina’y
hinuhusgahan, isang malaki at matamis na ‘bunga’ ang tila akala nilang ganoon
na lang kadaling makamtan.
Napakalaking hamon nito para sa atin kaya’t madalas
ay natutukso tayong kagatin ang mga nakaka-engganyong ‘short cut’ tungo sa
tagumpay. Halimbawa, aanhin mo ang uno kung alam mong kinopya mo lang ang
sulatin mo sa ibang tao. Mas masarap sa pakiramdam ang gradong alam mo sa
sarili mo na dugo’t pawis ang pinuhunan mo.
Tiyakin mo lang na hindi man ganoon
kalaki at katamis ang bungang nakamtan mo, ibinigay mo naman ang lahat-lahat ng
makakaya mo. Sapagkat hindi sapat na dahilan ang ‘at least malinis ang
kunsensiya ko’ sa bubot na bunga mo kung ikaw pala sa sarili mo ay nagkaroon ng
pagpapabaya at mga pagkukulang.
Monday, June 18, 2012
I Saw How She Died
(This is a poem I created 3 years ago)
A new day for her is an added
burden
For she’s no longer the cheerful
maiden
She’s there trapped in the old
hospital den
Been crying and wailing and
waiting since then.
What can I do, I asked myself
And found a book inside a shelf
My mind whispered this could help
Though my luck is merely size of
an elf.
With faith I started marching
towards her
And landed my feet beside the
drawer
Though the room was a complete
macabre
I opted to move few inches closer.
Subscribe to:
Posts (Atom)