Sa ilang oras na pagbaling-baling ko
sa higaan, sa bawat gabing hindi makatulog sa panunood ng anime sa pag-asang makahanap ng mga kasagutan, sa ilang araw na
pagkausap sa sarili at pagmumuni-muni ng mga naging karanasan, wala pa ring
katiyakan kung aking mabibigyang katarungan ang isang payak subalit mahiwagang
katanungan – na hindi ko na kailangan pang isa-isahin sa kadahilanang lubha
itong mahaba, nasa wikang Ingles at nasa Facebook
naman. Naman! Hindi ba’t pormal dapat ang aking pagsusulat? Subalit
ipagpaumanhin mo at ‘di ko na mapigilan ang paggapang ng aking mga kamay sa
aking ulunan at mangamot, sapagkat ako’y
labis na nagugulumihanan, oo, ako’y sadya pa ring nag-aalinlangan. . .
Labimpitong taon na pala akong
humihinga sa bilog na mundong ito, pero ni minsan hindi ko man lang
pinagka-abalahang tanungin ang aking sarili kung ano at hanggang saan na nga ba
ang aking nalalaman sa aspeto ng pamumuno at ng isang pagiging pinuno. Ano na
nga ba ang naging impakto este epekto nito sa lakad-takbo ng aking buhay.
Siguro naiinis ka na, ‘no? Ang dami ko nang pag-aantalang ginawa, wala pa rin
akong nalalagay na makabuluhan. Hiling ko lang ay iyong maunawaan na basahin
ang hindi nababasa, ngunit ‘wag kang mag-alala, aalalayan kita, bibigyan kita
ng implikasyon at patnubay. Haaay! Epal ko talaga. Epal na nga, barubal pa
magsulat!
Leadership.
Leadership. Mmmm… Ipakita mo sa ‘kin ang iyong tunay na kaanyuan! Toinks!
Ano daw? Epekto ‘ata ng anime ‘yan
eh, tsk, tsk! Haiss! Seryoso na nga.
Ako, si hulaan mo, isang bata. Ngunit bata pa bang dapat na
tawagin? Sa edad kong ito, pakiramdam ko napag-iiwanan na ‘ko ng mga kasabayan
ko . . . noon pero malamang ‘di na ngayon, ang layo na nila, wari’y ‘di ko na
sila maaninag. Basta. Naniniwala akong ang mahalaga ay importante! Tama!
Maniwala ka lang at gagawa ang kalawakan ng landas na para sa iyo lamang. Natutuwa
talaga ako at nakilala ko si Naruto, dahil paano ako magkakaroon ng sarili kong
depinisyon ng leadership kung walang
tao na siyang uukit sa puso ko ng depinisyon nito. Hindi ba’t ang tatlong
katanungan ay may iisang layunin lamang, at iyon ay ang makilala kaming mga
hangal na nagnanais na maging susunod na mamumuno ng **tooot*** sa kabila ng
kaalamang labis-labis na hirap at sakripisyo ang aming pagdadaanan ng
nakayapak, walang saplot at walang sandata maliban sa aming mga nag-aalab na
pusong nagnanais maisakatuparan ang tila kahangalan at walang-kwentang pangarap
na ito. Maaaring tama kayo sa iniisip niyo. Ano bang mapapala namin sa
pagwawaldas ng oras at enerhiya sa mga training
namin? Marami. Positibo. Negatibo. Tama lang. Wala lang. Depende sa ‘min.
Basta. Para sa akin ang pamumuno ay
pagbuo ng tiwala sa puso ng mga kasamahan mo, iyong tipong paggawa ng espasyo
sa puno ng galit, kasamaan, alilangan, pangamba at kung anu-ano pang
nagmamanipula sa mga puso nila. At nagsisimula ang lahat sa sarili mo mismo,
teka, bakit ba kita dinadamay sa paniniwala ko, mo kasi ako ng mo eh. Kasi ‘di
ba ‘pag binasa mo ‘to at puro ko ang nakalagay, parang mapipilitan kang
angkinin ang paniniwala kong ‘di mo naman paniniwala. Wala lang. Buweno. Ang
pinaglalaban ko lang naman ay para maging epektibo ang isang pamumuno kailangan
matanggap mo muna lahat ng magaganda mong kapangitan, ang iyong perpektong
kaimperpektuhan. At sadyang hindi ‘yon madali. Iyan ang bagay na patuloy mong
pagdadaan, walang katapusan. Pero ang hamon dito ay paano mo mapupunan ang
iyong kakulangan, paano mo maibibigay ang mga bagay na wala ka kung iyon ang
mga bagay na kinakailangan nila. Simple lang. Eh ‘di ibigay mo ang lahat-lahat
nang mayroon ka. Sabi nga ‘di ba magbiro ka na sa taong lasing ‘wag lang sa
bagong gising. Haa? Ano raw? Haha. ‘No koneksiyon ‘nun? Wala. Yan pa ang isa sa
mga katangian ng leader na aking
hinahangaan. Wala nang paliwanag, bahala ka nang umunawa.
Basta. Para sa akin ang pamumuno ay
pagbuo ng samahang walastik. Parang sa anime,
parang sa kwento nina Naruto, Sasuke, Sakura at ng mga taong nakapaligid sa
kanila. Kung hindi ka maka-konek, korek ka. Haha. Manuod ka na lang ng anime. Pero kasi ‘di ba, ang pamumuno ay
hindi pagharap sa mga hoodlums ng
mag-isa, kundi pagtakbo ng may kasama. Siyempre pagtakbo palusob sa mga hoodlums ng buhay kasama ng mga taong
unti-unti nang nagkaka-espasyo sa puso mong takot ding magtiwala. Kala mo
siguro yung pagtakbo eh pagtakas ‘no? Pwede rin. Kasi pa’no kung alam niyong
nasa panganib ang isa’t isa, na tagilid kayo sa kasalukuyan niyong estado. Eh
‘di retreat muna. Sama-sama kayong
magpapalakas, mag-iisip ng paraan para matiyak ang inyong matamis na tagumpay.
At tignan mo, wala nang mas sasarap pa sa pakiramdam ng magwagi sa isang
‘misyon’ kasama ang mga taong tinatawag mong kaibigan, tunay na kaysaya, ‘di
ba?
Basta. Para sa akin ang pamumuno ay hindi
paghingi ng simpatiya, sang-ayon o paghanga ng lahat. Gagawin ko kung ano ang para
sa ikabubuti ng lahat, kahit pa hindi nila ako maunawaan sa kasalukuyan, kahit
pa ang maging tingin nila sa akin ay kasuklam-suklam kung alam ko namang sa
hinaharap ay may maganda itong ibubunga. Halimbawa. Okay lang sa aking ihulog
sa bangin, hayaang mag-isa sa kasukalan o yurakan, dahil alam ko, bawat
pangyayari ay may dalawang mukha, ang mabuti at masama. At sa mabuti ako
kakapit, naniniwala akong ang sugat ay magiging peklat. Mapait sa alaala,
masakit sa mata, pero magbibigay lakas ito sa akin para patuloy na mag-martsa
pasulong, unti-unti palayo sa masaklap na lugar na iyon. At tandaan mo, sa
isang martsa, ‘di ka lang mag-isa. Sapagkat isang grupo kayo, na magiging
tilap, magiging pulutong hanggang batalyon. Ang boring na, ‘no? Ang imba
talaga kasi mag-drama.
Basta. Sapat na sa akin na
magkakaroon ng malaking impakto, haayyy
‘di ko alam yung tamang salita, epekto? Impluwensiya? Kahit na sa isang tao
lang. Sa Ingles, mag-touch lang ako
ng buhay ng isang tao sapat na iyon, yung tipong makikita kong sa paglipas ng
mga araw at taon makikita ko ang sarili ko sa kanya. Makikita kong isinasabuhay
niya ang mga paniniwala ko. Kasi para saan pa ang pamumuno ko kung ang mga tao
ay sumusunod lang dahil sa napipilitan o walang pagpipipilian. Pero ‘di rin
dapat tipong nagmamakaawa. Siguro nga, may mga tao talagang likas o pinanganak
nang lider. Nakaka-inggit sila kasi tipong kahit na simpleng salita nila may impact sa mga tao. Yun yun eh. Impact pala yung salita, hindi impakto.
Ako kasi hindi eh, ako yung tipong tangang-lider. Lagi kong inaako mga Gawain
ng grupo, simula elementarya hanggang hayskul, pati ngayon. Noong una akala ko
ang dahilan ko lang ay simpleng baka mahirapan sila, baka ‘di nila kaya, baka
pangit yung magawa nila at marami pang moooo. Pero, sa palagay ko takot lang
talaga akong magtiwala. Mahirap eh, ‘kaw kaya. Try mo. Haiss! Naiinis na ‘ko kasi kahit na anong gusto kong
maglingkod . . . wala pa rin eh. Ang looser
ko. Haiss! Ajaness!
Basta. Para sa akin ang isang tunay
na mamumuno ay iyong may kakayahang baguhin ang isang tao.
Kaya idol ko talaga si Naruto eh. Pati si Tandang Tsunade. Basta
magiging katulad ko siya. Isang Medical-Nin. O sa panahon natin, doktor na,
mandirigma pa! Astig ‘no? Kasi ayaw kong nakatunganga na lang, pakiramdam ko
kasi wala talaga akong silbi sa mundo. Kaya dapat talaga matuto akong manggamot
at magtanggol ng kapwa ko. Kaya nga, sana naging karakter na lang ako sa isang anime eh. Kasi lahat doon possible. Well,
dito din naman sa realidad. Nasa sa
atin na iyon. Kaya lang soooobbbraaang hirap, as in, talaga. Kaya nga wala na kong masabi eh.
P.S.:
Pasensiya na. Ang gulo ko talaga.
Ewan ko ba. Mukhang hindi ko naman yata nasagot lahat ng tanong, mukhang wala
nga yata eh. Basta manood ka na lang. Nood ka rin ng anime. Sa totoo lang, anim na oras na kasi ako dito sa kompyuteran,
nobenta na babayaran ko, ‘la na kong pera. Dapat pala dumiretso na ‘kong sulat,
kasi nanuod pa ‘kong Fruits Basket eh. Bitin yung ending. Pero ang ganda ng
opening song! Siyanga pala, ‘di na ko updated sa Naruto Shippuuden. Wala lang.
Pati ‘tong nagawa ko. Wala lang. Basura! Haisss! Pasensiya na.
No comments:
Post a Comment